Τα άγνωστα παιδιά της Ομόνοιας

Ο Χειμώνας του 1943 επιδείνωσε τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, οι φτωχοί και τα παιδιά ήταν τα πρώτα θύματα της πείνας που πολλές φορές είχε πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα κι απ τις σφαίρες. Γέμισαν οι δρόμοι με ανθρώπους πρησμένους, αναίσθητους απ την πείνα, σκελετωμένα πτώματα φορτωμένα σε καρότσια. Αυτές οι εικόνες έχουν καταγραφεί στη μνήμη όχι μόνο όσων τα έζησαν. Στις επαρχιακές πόλεις τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. Όλο και θα υπήρχε κάποιο χωράφι που θα έδινε καρπούς και χόρτα, κάποιο ζωντανό που θα έδινε γάλα και μαλλί. Στις πόλεις όμως τα πράγματα ήταν τραγικά. Το ΕΑΜ προσπαθούσε με συσσίτια να μετριάσει το πρόβλημα αλλά τα μέσα που διέθετε ήταν λίγα και τα αποτελέσματα περιορισμένα.

Τα παιδιά της Κατοχής έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στα γεγονότα εκείνα.  Βέβαια όταν μιλάμε για παιδιά της Κατοχής δεν ήταν μόνο τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε, δεν ήταν μόνο τα πεινασμένα, σκελετωμένα παιδιά, ούτε οι σαλταδόροι που έκλεβαν τρόφιμα και πολεμικό υλικό απ τους Γερμανούς. Παιδιά της Κατοχής δεν ήταν μόνο τα αετόπουλα που μπήκαν στον αγώνα μεταφέροντας προκηρύξεις, διαταγές, όπλα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. 

 Τα παιδιά δεν τα υποψιαζόταν εύκολα κάποιος. Παιδιά της Κατοχής ήταν και τα παιδιά της Ομονοίας. Ήταν παιδιά που είχαν χάσει τους γονείς και τα σπίτια τους και ζούσαν όλα μαζί σε ομάδες. 

Επέλεγαν για αρχηγό τον πιο δυνατό και ικανό της παρέας. Κάθε πρωί τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους ψάχνοντας ακόμα και στα σκουπίδια να βρουν τρόφιμα. Οι τενεκέδες των σκουπιδιών σα να υπήρχαν τότε μόνο να προμηθεύουν λίγες λεμονόκουπες τους πεινασμένους. Το μεσημέρι γυρνούσαν πίσω στην πλατεία Ομονοίας που ήταν στο σπίτι τους, ήταν η στέγη τους με ότι είχαν μαζέψει. 

Τα συγκέντρωναν και έβαζαν να φάνε πρώτα τα πιο μικρά και μετά τα μεγαλύτερα. Για τις "αποστολές" να βρουν ρούχα ή παπούτσια που ήταν πιο επικίνδυνο έβγαινε ο αρχηγός και κάποια απ τα μεγαλύτερα παιδιά.

Στόχος ήταν οι αποθήκες των Γερμανών, νοσοκομεία, πτωχοκομεία ακόμα και νεκροταφεία.  Κι εδώ φρόντιζαν πρώτα τα πιο μικρά και αδύναμα παιδιά.

Τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα προσπαθούσαν να ζεσταθούν απ τη ζέστη που έβγαζαν οι σχάρες του ηλεκτρικού. 

Γι αυτό κοιμόντουσαν κατά ομάδες. Έτσι κουρασμένα και πεινασμένα που ήταν μπορεί να τα ξεγελούσε ο ύπνος και τότε η σχάρα που έκαιγε θα μπορούσε να τους δημιουργήσει εγκαύματα. Αλλά και το χιόνι που έπεφτε πάνω τους θα μπορούσε να τα παγώσει. Έτσι λοιπόν κάποια απ τα μεγαλύτερα παιδιά ξυπνούσαν τα υπόλοιπα κάθε λίγα λεπτά για να αλλάξουν πλευρό. Ουσιαστικά το κάθε παιδί ήταν υπεύθυνο όχι μόνο για τη ζωή τη δική του αλλά και για τη ζωή των υπολοίπων.

Αν κάποιο παιδί πέθαινε έλεγαν ότι πέθαινε τουλάχιστον ζεστά. Έτσι κάποιο άλλο παιδί έπαιρνε τη θέση του. Το ίδιο γινόταν και με τα ρούχα. Τα ρούχα του νεκρού παιδιού τα μοιράζονταν τα υπόλοιπα. Αυτά ήταν τα παιδιά της Ομόνοιας  στην Αθήνα του Δεκέμβρη του 43

Πηγές: 
Κωνσταντινιάδου Αργυρώ(μέλος ΕΑΜ Αθήνας), 
Κύρος Παπάζογλου(παιδί της Ομόνοιας του 1943)
http://kokkinosfakelos.blogspot.com
ttp://kokkinosfakelos.blogspot.gr