Αποφράδα μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν η Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981. Ήταν 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος και ο Ολυμπιακός του Καζιμίρ Γκόρσκι υποδεχόταν στην έδρα του, μέσα στο κατάμεστο Καραϊσκάκη την ΑΕΚ. 35.450 εισιτήρια κόπηκαν. Ήταν το ντέρμπι που θα έκρινε τον τίτλο.
Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Αναστόπουλο, Παπαδόπουλο, Κουσουλάκη, Νοβοσέλατς, Περσία, Νικολούδη, Ορφανό και Γαλάκο. Αντίπαλο δέος η ΑΕΚ του Μίλτου Παπαποστόλου με Μανωλά, Βλάχο, Ελευθεράκη, Μπάγιεβιτς, Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Καραβίτη, Θώδη, Παπαπρατσανίτη, Κώττη και Μαύρο.
Ένα πανηγύρι με τραγούδια, σημαίες, πανό, μια μεγάλη γιορτή στις κερκίδες και απ τις δυο ομάδες.
Το Καραϊσκάκη είχε πάρει φωτιά με μια όντως μεγαλειώδη εμφάνιση του Ολυμπιακού που έγραψε όμως το πιο «αιματηρό» 6-0 στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πολλοί φίλαθλοι που βρίσκονταν στη Θύρα 7 έτρεξαν λίγο πριν λήξει ο αγώνας να πάνε στη Θύρα 1 να υποδεχθούν τους νικητές. Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια. Η Θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας υπήρχε μια σκοτεινή στοά που έφτανε στην εξέδρα. Καμία ορατότητα.
Τα ρολόγια έλεγαν 16.58. Κάποιος φίλαθλος γλύστρισε και δεκάδες άτομα έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο, εγκλωβίστηκαν σε μια φισούνα που οδηγούσε στο τουρνικέ της Θύρας . Ο αγώνας είχε λήξει και έβγαιναν όλοι μαζί πέφτοντας πάνω στους προηγούμενους. Κανείς δεν ήταν σε θέση να σταματήσει αυτή την πορεία στο θανάτο. Η αποσυμφόρηση του χώρου ήταν αδύνατη. Η μοιραία πόρτα του σταδίου ήταν κλειστή ή μισάνοιχτη. Παρά τις προσπάθειες των αστυνομικών για απεγκλωβισμό ο συνωστισμός και η ασφυξία είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους.
Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και ασθενοφόρα στο Τζάνειο και στο Κρατικό. Δεκάδες οι εθελοντές αιμοδότες, εκατοντάδες συγκεντρωμένοι έξω απ το νοσοκομείο που αγωνιούσαν για την τύχη των δικών τους ανθρώπων. Στο νοσοκομείο έχει ξεκινήσει η αναγνώριση των νεκρών. 19 άνθρωποι που σε μικρό διάστημα έγιναν 20. Ο τελευταίος νεκρός της λίστας του θανάτου ξεψύχησε 6 μήνες μετά, αφού δεν ξύπνησε ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε. 21 αδικοχαμένοι φίλαθλοι, παιδιά που χάθηκαν με τον πιο εξοργιστικό τρόπο. 55 τραυματίες που ακόμα θυμούνται.
Ραδιόφωνα και τηλεοράσεις διακόπτουν το πρόγραμμά τους και μεταφέρουν τα νέα ενώ συνεχίζουν το πρόγραμμα με πένθιμη μουσική. Την ίδια ώρα γύρω στους 400 ανθρώπους προσπαθούν ανεπιτυχώς να μπουν στο Καραϊσκάκη για να λυντσάρουν τους υπεύθυνους της τραγωδίας.
Ένα χρόνο μετά οι παίκτες της ΑΕΚ μέσα στο ίδιο γήπεδο κατευθύνθηκαν στη Θύρα 7 και ο αρχηγός της ομάδας κατέθεσε μια ανθοδέσμη, φόρο τιμής στα παιδιά που χάθηκαν.
Δυο δικαστήρια, κανένας ένοχος, πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα. Ήταν όντως υπεράριθμοι στο γήπεδο; Φύλακες και αστυνομία ήταν στη θέση τους; Κωλυσιεργία; Εγκληματικές παραλείψεις; Κατασκευαστικά λάθη; Γιατί αφού είχαν προηγηθεί δυο ατυχήματα στην ίδια θύρα το 1972 στον αγώνα με τον Άγιαξ και το 1980 στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε; Υπάρχει όντως προειδοποιητική αναφορά του Αττικάρχη που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου να μη γίνονταν μεγάλα παιχνίδια στο Καραϊσκάκη λόγω ακαταλληλότητας;
Σήμερα 33 χρόνια μετά κανένας απ τους υπευθύνους δεν έχει λογοδοτήσει. Όπως γίνεται σε κάθε τραγωδία. Το παλιό Καραϊσκάκη ανήκει πια στην ιστορία. Τα 21 μαύρα άδεια καθίσματα παρακολουθούν ακόμα σιωπηλά τους αγώνες. 21 ονόματα στο προσκλητήριο νεκρών κάθε χρόνο ενώ οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες.
Η τραγωδία στη Θύρα 7 δεν είναι τραγωδία μόνο του Ολυμπιακού αλλά ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι οπαδικό θέμα είναι κοινωνικό. 21 παιδιά έχασαν άδικα και με φρικτό τρόπο τη ζωή τους για παραλείψεις, κακοτεχνίες και αδιαφορία των υπευθύνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου