Το μπλε που δε φόρεσα

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982 η σχολική ποδιά καταργείται επίσημα δια νόμου και η ποδιά μου όπως και όλων των άλλων παιδιών μπήκε στη ντουλάπα.
Κάπου σε κάποια ντουλάπα πρέπει να υπάρχει η ποδιά που δε φόρεσα. Εκείνη η μπλε ποδιά που φορούσαν όλοι οι «στρατιώτες» που πήγαιναν σχολείο. Διάλεξα την ποδιά μου όπως όλα τα παιδάκια της πρώτης δημοτικού τότε. Μινιόν, Λαμπρόπουλος, Τσεκλένης δε θυμάμαι καν από που την πήραμε. Τα θυμάμαι σαν μακρινά ονόματα μόνο. Αγωνιούσα να τη φορέσω. Ανέκαθεν είχα θέμα με τις στολές. Έφτασε η ώρα να βάλω κι εγώ στολή. Τη φόρεσα και καμάρωνα. Ήμουνα πια μεγάλη. Πήγαινα πια στο μεγάλο σχολείο που το έλεγαν Δημοτικό. Βγάλαμε μία και μοναδική φωτογραφία με τη «στολή» μας και περάστηκε ο νόμος. Είχα πέσει πάνω στην Αλλαγή που το ΠΑΣΟΚ έφερε σε όλα αλλά εμένα με αφορούσε η «αλλαγή» που τότε με άγγιξε.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982 η σχολική ποδιά καταργείται επίσημα δια νόμου και η ποδιά μου όπως και όλων των άλλων παιδιών μπήκε στη ντουλάπα. Η ύπαρξή της δεν εξυπηρετούσε πια κανέναν. Ταυτίστηκε ίσως με ένα μακρινό χθες που συμβολιζόταν με τη βέργα, την πλάκα, το κοντύλι, τον κοντυλοφόρο, το μελανοδοχείο, το μαυροπίνακα. Αυτό ήταν το παλιό σχολείο που δεν ταίριαζε στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Εμείς δεν προλάβαμε μαυροπίνακα. Είχαμε πράσινο πίνακα με άσπρη κιμωλία. Έχω κρατήσει μια κιμωλία απ το σχολείο μου. Αυτή δε μου τη στέρησε ο εκσυγχρονισμός.
Η μαθητική στολή υπηρετούσε για χρόνια τη μαθητική ισότητα στο χώρο του σχολείου. Οι γονείς δεν είχαν το καθημερινό πρόβλημα που λέγεται μόδα και μάρκα. Φρόντιζαν μόνο η ποδιά να είναι καθαρή και καλοσιδερωμένη. Ήταν σα ρόμπα με κουμπιά και μια λεπτή ζώνη στη μέση. Από κει και πέρα όσες ήθελαν να ξεχωρίζουν είχαν κεντημένους με το βελονάκι λευκούς γιακάδες  ή άφηναν δήθεν τυχαία κάποια κουμπάκια ανοιχτά όταν στο οπτικό τους πεδίο υπήρχε εκείνος που ήθελαν να τραβήξουν το βλέμμα του.
Ήταν όντως τυποποιημένη εμφάνιση. Ποδιά και λευκή κορδέλα στα μαλλιά.  Τότε εντυπωσίαζε η προσωπικότητα και όχι το καυτό σορτσάκι και το αποκαλυπτικό μπλουζάκι στο σχολείο. Ίσως ήταν και πιο προκλητικό να φαντάζεσαι και όχι να τα βλέπεις όλα.
Όλοι φορούσαν τα ίδια γι αυτό και δεν υπήρχαν κοινωνικές διαφορές των μαθητών. Ήταν όλοι μαθητές και ξεχώριζαν. Κάποιοι πολέμιοι της ποδιάς τότε μίλησαν ακόμα και για σχολεία που θύμιζαν «παιδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης». Εκσυγχρονιστήκαμε λοιπόν.  Η ποδιά υπάρχει μόνο στις ελληνικές ταινίες ή ξεχασμένη σε κάποιες ντουλάπες.
Το εκτυφλωτικό μπλε έπαψε να χρωματίζει τους διαδρόμους, τις αίθουσες, τα προαύλια. Το σχολείο πια θυμίζει πασαρέλα ή βραδινή έξοδο. Πλήρης εκδημοκρατισμός και απόλυτη ελευθερία λένε. Η τελευταία λέξη της μόδας κάνει τις κοινωνικές διαφορές ακόμα πιο έντονες. Ο κοινωνικός ρατσισμός δίνει και παίρνει. Δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια οικονομική δυνατότητα κι αυτό φαίνεται και στο ντύσιμο προκαλώντας σχόλια και κριτικές. Κλίκες που αποδέχονται στην παρέα τους συγκεκριμένα άτομα. Μα απ το ντύσιμο; Απ τη νοοτροπία που πηγάζει και απ το ντύσιμο, το χτένισμα, το μανικιούρ, το τατουάζ.
Δεν έζησα το σχολείο την εποχή της ποδιάς και δεν μπορώ να κρίνω τα υπέρ και τα κατά. Σίγουρα όμως όταν κοιτάω τη μία και μοναδική φωτογραφία μου με ποδιά βλέπω ότι αν μη τι άλλο τότε ήταν πιο αγνές εποχές…