Ο Νίκος γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1920. Ήταν δυο χρονών στην Καταστροφή με αποτέλεσμα η οικογένειά του να ακολουθήσει κι εκείνη το δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά βρέθηκαν στη Λέσβο, από κει στην Κρήτη και στο τέλος η μοίρα τους έφερε στην Κοκκινιά όπως εκατοντάδες άλλους πρόσφυγες. Το ποδόσφαιρο συνηθιζόταν στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αφού απομάκρυνε για λίγο τα παιδιά απ τη σκληρή καθημερινότητα που ζούσαν. Η πρώτη του όμως ουσιαστική επαφή με το ποδόσφαιρο ήρθε όταν δούλευε στο εργοστάσιο του Κεραμεικού στον Πειραιά, εκεί που είναι σήμερα η ΕΛΑΪΣ. Μπήκε ερασιτεχνικά στην αρχή στην ποδοσφαιρική ομάδα του εργοστασίου. Παράλληλα λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος έκανε το ισόγειο του πατρικού του στην Κοκκινιά ταβέρνα που την ονόμασε «Τα Αραπάκια». Μολονότι ξεκίνησε σαν μια οικογενειακή επιχείρηση της γειτονιάς εξελίχθηκε γρήγορα σε σημαντικό στέκι που σύχναζαν εκεί οι σημαντικότεροι ρεμπέτες της εποχής.
Έντονα πολιτικοποιημένος από μικρός, εντάχθηκε επίσημα στο ΚΚΕ λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Στη διάρκεια της Κατοχής με τη δημιουργία των αντιστασιακών οργανώσεων μπαίνει στον ΕΛΑΣ και γίνεται λοχαγός του 5ου επίλεκτου λόχου Κοκκινιάς. Παρών σε όλες τις μεγάλες μάχες, κυρίως όμως στη μάχη της Κοκκινιάς της 7ης Μαρτίου του 1944 και στη μάχη της Ηλεκτρικής στις 13 Οκτωβρίου 1944. Ο Νίκος όμως δεν ήταν μόνο ο Ελασίτης λοχαγός, το σπουδαίο παλικάρι της Κοκκινιάς.
Απ” την αρχή του πολέμου έχει ήδη πάρει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, την αγαπημένη του ομάδα και απ το 1942 είναι βασικός μεσοεπιθετικός και σκόρερ στη μεγάλη νίκη της ομάδας έναντι του Εθνικού με 4-0 ενώ το ίδιο γίνεται και στον αγώνα με τον Απόλλωνα. Το Μάιο του 1943 ξεκινά ως βασικός πια παίκτης στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού και το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου είναι πρωταγωνιστής στον τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων με τη νίκη έναντι του Παναθηναϊκού με 5-2. Παράλληλα συμμετείχε στην ΕΠΟΝ Πειραιά μαζί με τον Ανδρέα Μουράτη (ΟΣΦΠ), το Γιάννη Καψή (ΑΕΚ), τον Αριστείδη Τσολακίδη (ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ), τον Μίμη Αποστολόπουλο (ΟΣΦΠ), το Βασίλη Παντινιώτη (ΕΘΝΙΚΟΣ), το Διονύση Γεωργάτο (ΟΣΦΠ), το Γιάννη Φερλεμή (ΟΣΦΠ), το Γιώργο Κασσίσογλου (ΕΘΝΙΚΟΣ) κ.α.
Ήρθε η Απελευθέρωση που κράτησε όμως μόνο 45 μέρες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών πήρε μέρος στις μάχες στην περιοχή του Νεκροταφείου της Ανάστασης στον Πειραιά, πολεμώντας τους Άγγλους αυτή τη φορά. Ακόμα κι εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν έχανε το χιούμορ του: «Απ τους άλλους Ελασίτες είμαστε πιο προνομιούχοι. Όσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα». Ο λόχος του αποδεκατίστηκε. Περνάει μέσω Θήβας στη Λαμία για να φτάσει στον Τυμφρηστό και να ενταχθεί στο 36ο Σύνταγμα που είχε έδρα το Γαρδίκι και υπαγόταν στη XIII Μεραρχία Ρούμελης. Είναι η περίοδος που υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας. Ο Νίκος αρρωσταίνει με πνευμονία και με την επιστροφή του στον Πειραιά συλλαμβάνεται προδομένος από ένα χαφιέ. Αρχικά κρατείται στο 5ο Α.Τ Κοκκινιάς αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά σκληρά βασανιστήρια.
Στις 23 Ιουνίου 1945 οδηγείται σε δίκη μαζί με 25 άλλους. Πρόκειται για τη γνωστή στημένη δίκη του Ασύλου Κοκκινιάς, που δικάστηκαν αγωνιστές με μάρτυρες κατηγορίας συνεργάτες των Γερμανών. Ανάμεσά τους ήταν κι ένας Κασιδιάρης! Η καταδικαστική απόφαση βγήκε λίγες μέρες αργότερα. Έντεκα απ τους κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο μεταξύ των οποίων και ο Νίκος. Από κει οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, μετά στην Αίγινα κι από κει στις φυλακές της Κέρκυρας. 3 1/2 χρόνια στις φυλακές με σκληρά βασανιστήρια. Θα μπορούσε να σωθεί αν υπέγραφε, αν αποκήρυσσε τις ιδέες του. Δεν το κανε. Παλικάρι μέχρι το τέλος. Λένε ότι η ηγεσία του Ολυμπιακού μπορούσε να βοηθήσει. Δεν το κανε όμως…
Στις 19 Νοεμβρίου 1948 έφτασε το τέλος. Ήταν μόλις 27 χρονών. Ψύχραιμος και χαμογελαστός με ψηλά το κεφάλι, περήφανος που δε λύγισε, χαιρέτισε τους συντρόφους του στη φυλακή. «Γεια σας αδέρφια». Τελευταία του επιθυμία να εκτελεστεί με τη φανέλα της ομάδας του. Τη φόρεσε κατάσαρκα και οδηγήθηκε στο Λαζαρέτο. Ζήτησε να μην του δέσουν τα μάτια για να δει για τελευταία φορά όχι τους εκτελεστές του αλλά τα ερυθρόλευκα χρώματα…Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η φανέλα του δεν είχε πια καθόλου λευκό…
Kατερίνα Μπαλκούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου